พุทธภาษิต ๙๑๙ บท (ชุดที่ ๒๗)

๕๓๑
ผู้ให้สิ่งที่ยิ่งยวด  ที่ดีเลิศ ที่ประเสริฐ ย่อมเป็นผู้มีอายุยืน
เจริญด้วยยศ ในภพที่ไปถือกำเนิดน้ัน

๕๓๒.
พึงสละด้วยการให้  สิ่งที่ให้ไปทำให้เกิดการเสียสละที่ชอบ
วัตถูที่ก่อให้เกิดผลเป็นความสุข

๕๓๓.
ให้ทานในกาลก่อน เกิดผลเป็นสุขในบัดนี้  
หมือนรดน้ำต้นไม้ที่โคนต้น เกิดผลที่ปลายฉนั้น

๕๓๔.
สายน้ำย่อมไหลไปเต็มสาครฉันใด  ทานที่ให้ไว้ในโลกนี้ย่อมได้แก่ผู้ละโลกไปแล้วฉันน้ัน 

๕๓๕.
ผู้ให้เขาอาศัยอยู่ด้วย เรียกว่าให้ทุกสิ่งทุกอย่าง  ผู้สั่งสอนธรรมให้มนุษย์รู้สึกผิดชอบชั่วดีเรียกว่า อมฤตธรรม 

๕๓๖.
ผู้ใดสั่งสอนธรรมแก่ผู้ไม่ปฎิบัติธรรม
ให้เขารู้สึกตัวชั่วดีและทำตามคำส่ั่งสอนได้ 
ผู้น้ันจักไปไม่ไปสู่ทุคติ

๕๓๗.
ผู้มีปัญญาทราม มีจิตแข็งกระด้าง 
แม้ฟังคำสั่งสอนของพระศาสดา ก็ยังห่างไกลจากพระธรรม
ดังแผ่นดินห่างจากฟ้าฉนั้น

๕๓๘.
กษัตริย์ พราหมณ์ แพศย์ ศูทร จัณฑาล ประพฤติธรรมในโลกนี้แล้ว ย่อมเสมอกันในสวรรค์ทั้งสาม

๕๓๙.
มีตัณหาเป็นคู่หู ท่องเที่ยวไป มีความเป็นอยู่อย่างไรก็อย่างน้ัน 
นานเท่านาน ก็ไม่ล่วงพ้นความเวียนว่ายตายเกิดไปได้

๕๔๐.
ท่านว่าฟ้ากับดินไกลกัน ฝั่งทะเลไกลกัน แต่นักปราชญ์กล่าวว่า
คุณธรรมของคนดีกับคนชั่วไกลกันยิ่งกว่าน้ัน 

พุทธภาษิต ๙๑๙ บท (ชุดที่ ๒๖)

๕๑๖.

ความอดกลั้นเป็นประธานแห่งคุณความดี  คือ ความสงบกาย สงบวาจาและสงบใจ 

ธรรมที่ดีงามย่อมเจริญเพราะความอดกลั้น

๕๑๗.

เมื่อใจไม่ต้ังมั่น  ไม่เข้าใจในคำส่ั่งสอน 

ความรู้แจ้งย่อมไม่บริบูรณ์

๕๑๘.

จิตที่ฝึกฝนดีเต็มที่แล้ว  เป็นจิตที่มีประโยชน์หาประมาณมิได้  ผู้นั้นทำกรรมใดพอสถานปานกลาง  

ผลกรรมน้ันจะไม่เหลือติดอยู่ในจิต

๕๑๙.

การกำหนดลมหายใจเข้าออก ผู้ใดไม่ฝึกฝนให้ชำนาญ

กายและจิตของผู้นั้นก็หวั่นไหว

๕๒๐.

การกำหนดลมหายใจเข้าออก ผู้ใดฝึกฝนให้ชำนาญเต็มที่แล้ว

กายและจิตของผู้น้ันก็ไม่หวั่นไหว

๕๒๑.

โจรกับผู้ร้าย  ข้าศึกกับศัตรู ทำความล่มจมให้แก่กัน 

จิตที่ต้ังไว้ผิด ไม่ถูกทางทำชั่วยิ่งกว่าน้ัน 

๕๒๒.

การกระทำที่ฟุ้งซ่านไปไกล  เที่ยวไปเดียวดาย ไม่มีรูปร่าง มีกายเป็นที่อาศัย  ให้สำรวมและสงบจักหลุดพ้นปวงมาร

๕๒๓.

บิดามารดาพี่น้องทั่วไป ไม่ทำอะไรให้ได้

ส่่วนจิตที่ตั้งไว้ชอบแล้ว ทำอะไรให้ได้ยิ่งใหญ่กว่านั้น

๕๒๔.

ผู้มีปัญญา ทำให้จิตที่ดิ้นรน กวัดแกว่ง รักษายาก ห้ามยาก ให้เที่ยงตรงได้ ดั่งช่างดัดลูกศรให้ตรงฉนั้น

๕๒๕

น้ำฝนย่อมรั่วจากหลังคาที่ไม่ดีฉันใด

ความกำหนัดในกามย่อมรั่วจากจิตที่ฝึกฝนไม่ดีฉันนั้น

๕๒๖. 

ผู้หวาดสะดุ้งต่อเสียงเหมือนกระต่ายตื่นตูม  

ผู้นั้นใจเบา การบำเพ็ญพรตของเขาย่อมไม่เป็นผล

๕๒๗.

จิตเมื่อยกขึ้นจากน้ำคือกามคุณ 

ย่อมดิ้นรนเหมือนจากน้ำขึ้นบกฉน้ัน

๕๒๘.
ภูเขาศิลาไม่สะเทือนเพราะลมพัดฉันใด
บัณฑิตย่อมไม่หวั่นไหวเพราะสรรเสริญ นินทา ฉันนั้น

๕๒๙.
จิตที่ร้อนรนเพราะเห็นผิดรู้ผิด  
จงเพิกถอนนิมิตอันงามยั่วความกำหนัดจากจิตเสีย

๕๓๐.
บุญที่เลิศย่อมเกิดมีแก่ผู้ใหสิ่งที่เลิศ ได้แก่อายุยืน
ผิวพรรณผ่องใส มียศ มีเกียรติ มีความสุข 
มีกำลังร่างกายแข็งแรง