พุทธภาษิต ๙๑๙ บท (ชุดที่ ๒๗)

๕๓๑
ผู้ให้สิ่งที่ยิ่งยวด  ที่ดีเลิศ ที่ประเสริฐ ย่อมเป็นผู้มีอายุยืน
เจริญด้วยยศ ในภพที่ไปถือกำเนิดน้ัน

๕๓๒.
พึงสละด้วยการให้  สิ่งที่ให้ไปทำให้เกิดการเสียสละที่ชอบ
วัตถูที่ก่อให้เกิดผลเป็นความสุข

๕๓๓.
ให้ทานในกาลก่อน เกิดผลเป็นสุขในบัดนี้  
หมือนรดน้ำต้นไม้ที่โคนต้น เกิดผลที่ปลายฉนั้น

๕๓๔.
สายน้ำย่อมไหลไปเต็มสาครฉันใด  ทานที่ให้ไว้ในโลกนี้ย่อมได้แก่ผู้ละโลกไปแล้วฉันน้ัน 

๕๓๕.
ผู้ให้เขาอาศัยอยู่ด้วย เรียกว่าให้ทุกสิ่งทุกอย่าง  ผู้สั่งสอนธรรมให้มนุษย์รู้สึกผิดชอบชั่วดีเรียกว่า อมฤตธรรม 

๕๓๖.
ผู้ใดสั่งสอนธรรมแก่ผู้ไม่ปฎิบัติธรรม
ให้เขารู้สึกตัวชั่วดีและทำตามคำส่ั่งสอนได้ 
ผู้น้ันจักไปไม่ไปสู่ทุคติ

๕๓๗.
ผู้มีปัญญาทราม มีจิตแข็งกระด้าง 
แม้ฟังคำสั่งสอนของพระศาสดา ก็ยังห่างไกลจากพระธรรม
ดังแผ่นดินห่างจากฟ้าฉนั้น

๕๓๘.
กษัตริย์ พราหมณ์ แพศย์ ศูทร จัณฑาล ประพฤติธรรมในโลกนี้แล้ว ย่อมเสมอกันในสวรรค์ทั้งสาม

๕๓๙.
มีตัณหาเป็นคู่หู ท่องเที่ยวไป มีความเป็นอยู่อย่างไรก็อย่างน้ัน 
นานเท่านาน ก็ไม่ล่วงพ้นความเวียนว่ายตายเกิดไปได้

๕๔๐.
ท่านว่าฟ้ากับดินไกลกัน ฝั่งทะเลไกลกัน แต่นักปราชญ์กล่าวว่า
คุณธรรมของคนดีกับคนชั่วไกลกันยิ่งกว่าน้ัน