๕๔๑.
ผู้ไม่คดโกง ไม่พูดเพ้อ มีปัญญา ไม่เย่อหยิ่ง มีใจมั่นคง
ผู้น้ันย่อมเจริญในธรรมที่พระพุทธองค์ทรงสั่งสอน
๕๔๒.
ผู้ถูกความกำหนัดเข้าย้อมใจ ความมืดก็เข้าห่มหุ้มใจ
ย่อมไม่อาจมองเห็นธรรมอันละเอียดลึกซื้ง
และมีกระแสไหลทวนใจนั้นได้
๕๔๓.
เมื่อพระพุทธเจ้าผู้รู้แจ้งบังเกิดขึ้นในโลก พระองค์ย่อมประกาศพระธรรมอันเป็นเครื่องดับทุกข์
๕๔๔.
ผู้ใดไม่เคารพในเพื่อนผู้ประพฤติพรหมจรรย์ด้วยกัน
ผู้นั้นย่อมห่างไกลจากสัจธรรมเหมือนฟ้ากับดิน
๕๔๕.
ผู้ใดประพฤติปฎิบัติธรรมโดยเหมาะสมแล้ว
อมมีบุญบารมีข้ามมฤตยูได้
๕๔๖.
ผู้ใดปรารถนาทิพย์สมบัติ มีทรัยพ์ อายุ ยศ และความสุข พึงงดเว้นจากความชั่วทั้งหลายเสีย ประพฤติสุจริตด้วยกาย วาจา ใจ
๕๔๗.
ผู้ใดฟังธรรมแต่เล็กน้อย เห็นแจ้งในธรรม เรียกวา่ผู้ทรงธรรม
๕๔๘.
เลือกเฟ้นธรรมโดยแยบคาย พิจารณาข้อธรรมน้ันจนเห็นแจ้งด้วยปัญญา จิตย่อมหลุดพ้นจากความยึดถือ
เหมือนเปลวไฟที่ดับสนิท
๕๔๙.
ผู้ใดผูกใจเจ็บว่า เขาฆ่าเรา เขาทำลายเรา เขาลักขโมยเรา เวรของผู้นั้นย่อมไม่สิ้นสุด
๕๕๐.
เปลวไฟที่ถูกแรงลมพัดดับไป นับไม่ถ้วนฉันใด ผู้รู้แจ้งหลุดพ้นไปจากรูปนาม ก็นับไม่ถ้วนฉันนั้น
๕๕๑.
หู ตา จมูก ลิ้น กาย ใจ ของมนุษย์มีทั้งเป็นคุณและเป็นโทษ
ที่ไม่สำรวมระวังให้ดีก็มีโทษ ที่สำรวมระวังให้ดีก็มีคุณ
๕๕๒.
ผู้เป็นบัณฑิตเมื่อเล็งเห็นประโยชน์ของตน ย่อมไม่ปล่อยให้ความโลภเกิดขึ้น พึงระงับใจที่คิดละโมบนั้นเสีย
๕๕๓.
โอกาสย่อมผ่านพ้นคนโง่ผู้รอฤกษ์ยามไปเสีย
เพราะประโยชน์เป็นตัวฤกษ์ยามอยู่แล้ว
ดวงดาวจะทำอะไรให้ได้
๕๕๔.
คนพาลใช้กำลังหาทรัพย์อย่างสาหัส แต่ผู้คุมนรกย่อมฉุดลากคนพาลผู้โง่เขลาครวญครางน้ันไปสู่นรกอันร้ายกาจ
๕๕๕.
กามคุณทั้ง ๕ มี รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส และใจ เป็นที่ ๖ น้ัน
เอาชนะความพอใจรักใคร่เสียได้แล้วย่อมพ้นทุกข์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น