พุทธภาษิต ๙๑๙ บท (ชุดที่ ๒๖)

๕๑๖.

ความอดกลั้นเป็นประธานแห่งคุณความดี  คือ ความสงบกาย สงบวาจาและสงบใจ 

ธรรมที่ดีงามย่อมเจริญเพราะความอดกลั้น

๕๑๗.

เมื่อใจไม่ต้ังมั่น  ไม่เข้าใจในคำส่ั่งสอน 

ความรู้แจ้งย่อมไม่บริบูรณ์

๕๑๘.

จิตที่ฝึกฝนดีเต็มที่แล้ว  เป็นจิตที่มีประโยชน์หาประมาณมิได้  ผู้นั้นทำกรรมใดพอสถานปานกลาง  

ผลกรรมน้ันจะไม่เหลือติดอยู่ในจิต

๕๑๙.

การกำหนดลมหายใจเข้าออก ผู้ใดไม่ฝึกฝนให้ชำนาญ

กายและจิตของผู้นั้นก็หวั่นไหว

๕๒๐.

การกำหนดลมหายใจเข้าออก ผู้ใดฝึกฝนให้ชำนาญเต็มที่แล้ว

กายและจิตของผู้น้ันก็ไม่หวั่นไหว

๕๒๑.

โจรกับผู้ร้าย  ข้าศึกกับศัตรู ทำความล่มจมให้แก่กัน 

จิตที่ต้ังไว้ผิด ไม่ถูกทางทำชั่วยิ่งกว่าน้ัน 

๕๒๒.

การกระทำที่ฟุ้งซ่านไปไกล  เที่ยวไปเดียวดาย ไม่มีรูปร่าง มีกายเป็นที่อาศัย  ให้สำรวมและสงบจักหลุดพ้นปวงมาร

๕๒๓.

บิดามารดาพี่น้องทั่วไป ไม่ทำอะไรให้ได้

ส่่วนจิตที่ตั้งไว้ชอบแล้ว ทำอะไรให้ได้ยิ่งใหญ่กว่านั้น

๕๒๔.

ผู้มีปัญญา ทำให้จิตที่ดิ้นรน กวัดแกว่ง รักษายาก ห้ามยาก ให้เที่ยงตรงได้ ดั่งช่างดัดลูกศรให้ตรงฉนั้น

๕๒๕

น้ำฝนย่อมรั่วจากหลังคาที่ไม่ดีฉันใด

ความกำหนัดในกามย่อมรั่วจากจิตที่ฝึกฝนไม่ดีฉันนั้น

๕๒๖. 

ผู้หวาดสะดุ้งต่อเสียงเหมือนกระต่ายตื่นตูม  

ผู้นั้นใจเบา การบำเพ็ญพรตของเขาย่อมไม่เป็นผล

๕๒๗.

จิตเมื่อยกขึ้นจากน้ำคือกามคุณ 

ย่อมดิ้นรนเหมือนจากน้ำขึ้นบกฉน้ัน

๕๒๘.
ภูเขาศิลาไม่สะเทือนเพราะลมพัดฉันใด
บัณฑิตย่อมไม่หวั่นไหวเพราะสรรเสริญ นินทา ฉันนั้น

๕๒๙.
จิตที่ร้อนรนเพราะเห็นผิดรู้ผิด  
จงเพิกถอนนิมิตอันงามยั่วความกำหนัดจากจิตเสีย

๕๓๐.
บุญที่เลิศย่อมเกิดมีแก่ผู้ใหสิ่งที่เลิศ ได้แก่อายุยืน
ผิวพรรณผ่องใส มียศ มีเกียรติ มีความสุข 
มีกำลังร่างกายแข็งแรง