๕๑๖.
อย่านอนหลับนาน ปลุกตนให้ตื่นอยู่เสมอ ละความเกียจคร้าน ความหลอกลวงตน การเล่นสนุก การเสพเมถุน และเครื่อง๕ประดับกายเสีย
๕๑๗.
กิเลสตัณหาย่อมเกิดแก่ผู้เพ่งโทษผู้อื่นอยู่เป็นนิตย์ เขาย่อมห่างไกลจากพระนิพพาน
๕๑๘.
เมื่อใดพราหมณ์เป็นผู้ถึงฝั่งท้ังสอง คือ อนิจจา อนัตตา ความไม่เที่ยง และความไม่ใช่ตัวตน กิเลสทั้งปวงของพราหมณ์จึงสิ้นไป
ทุคติทั้งในโลกนี้และโลกหน้า มีอวิชชาเป็นรากเหง้า มีอิจฉาและโลภเป็นลำต้น
๕๒๐.
บุคคลใดถูกลูกศรคือกามคุณเสียบแทงแล้ว ย่อมวิ่งพล่านไปทั้่วทุกทิศ ถอนลูกศรออกได้แล้วจึงไม่วิ่งพล่าน และไม่จมอยู่ในกามคุณ
๕๒๑.
ความโลภ ความโกรธ ความหลง ย่อมทำลายบุคคลผู้มีใจบาป ดุจขุยไผ่ทำลายให้ต้นไผ่ตายไปฉนั้น
๕๒๒.
ผู้อดกลั้นย่อมเป็นประโยชน์แก่ตนเองและผู้อื่น ผู้อดกลั้นย่อมไปสู่ทางสวรรค์ ทางสว่าง ทางสงบ
๕๒๓.
ความอดกลั้นตัดต้นตอแห่งความชั่วทั้งหลาย ผู้มีความอดกลั้นย่อมขุดรากเหง้าแห่งความบาดหมางและความติเตียนเสียได้
๕๑๔.
ผู้มีความอดกลั้นและมีความรักอยากให้เขาเป็นสุข ย่อมเป็นผู้มีลาภมียศ และมีความสุข เป็นที่รักใคร่ของเทวดาและมนุษย์
๕๑๕.
ผู้มีความอดกลั้น เป็นผู้ทำตามคำสั่งสอนของพระบรมศาสดา และถือว่าเป็นผู้บูชาพระผู้เป็นเจ้าอย่างสูงแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น