พุทธภาษิต ๙๑๙ บท ชุดที่ ๙

พุทธภาษิต  ๙๑๙ บท

๒๒๕.

สิ่งใดจิตใจยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นตัวเราของเราแล้ว

ไม่หนักใจไม่มีในโลก

๒๒๖.

ทรัพย์สมบัติสะสมไว้ย่อมพอกพูนขึ้นเสมอ

เหมือนตัวปลวกก่อจอมปลวก

๒๒๗.

รูปโฉมล่อให้คนโง่ให้หลงได้ เว้นแต่ผู้แสวงหาพระนิพพาน

๒๒๘.

รูปกายตายดับลับสูญ  แต่ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลยังอยู่

๒๒๙.

จิตใจของหญิงรู้ได้ยาก

๒๓๐.

คราวคับขันต้องการคนกล้า

๒๓๑.
คราวปรึกษาต้องการคนไม่พูดมาก

๒๓๒.
มีข้าวปลากอาหาร ย่อมต้องการคนที่รัก

๒๓๓.
มีเรื่องราวเกิดขึ้นย่อมต้องการบัณฑิต

๒๓๔.
กำลังใจรู้ได้ในคราวมีอันตราย

๒๓๕.
ผู้มียศไม่ควรเมายศ

๒๓๖.
ควรบริจาคให้มาก

๒๓๗.
ควรฝึกฝนอบรมตนในความสงบ

๒๓๘.
ผู้มุ่งหมายความสงบพึงสละลาภทานเสีย

๒๓๙.
สิ่งใดไม่ผิดพึงถือเอาสิ่งน้ัน

๒๔๐.
ต่อหน้าเคยเป็นเช่นไร  ลับหลังจงเป็นเช่นน้ัน 

๒๔๑.
ยังไม่สำเร็จก็ไม่ควรคุย  ยังไม่ผลิดอกออกผลก็อย่าเพิ่งคุย

๒๔๒.
จงอยู่อย่างมีที่พึ่ง  อย่าอยู่อย่างไร้ที่พึ่ง

๒๔๓.
ไม่ควรมีชีวิตอย่างกาฝาก

๒๔๔.
ไม่มีโรคภัยเบียดเบียนเป็นลาภเหลือล้น

๒๔๕.
ไม่ควรคำนึงถึงสิ่งที่ล่วงมาแล้ว


๒๔๖.
ไม่ควรกังวลถึงสิ่งที่ยังไม่มาถึง

๒๔๗.
ไม่มีแสงสว่างใดเสมอด้วยปัญญา

๒๔๘.
ปัญญาทำให้โลกสว่างโชติช่วง

๒๔๙.
ปัญญาเกิดขึ้นจากความพยายามคิดค้น

๒๕๐.
ปัญญาสิ้นไปเพราะไม่คิดค้น