พุทธภาษิต ๙๑๙ บท ชุดที่ ๑๒

พุทธภาษิต ๙๑๙ บท 

๒๙๑.
บัณฑิตย่อมถือเอาแต่สิ่งที่มีสาระ ละสิ่งที่ไม่มีสาระ

๒๙๒.
บัณฑิตย่อมสำรวมอินทรีย์

๒๙๓.
บัณฑิตไม่เป็นคนยอขึ้นให้เห็น

๒๙๔.
บัณฑิตไม่เอาแต่เพ่งโทษความผิดผู้อื่น

๒๙๕.
บุรษอาชาไนยหาได้ยาก

๒๙๖.
ผู้เพียบพร้อมด้วยคุณธรรมหาได้ยาก

๒๙๗.
ผู้ฝึกฝนตนเชื่องแล้วเป็นผู้ประเสริฐในหมู่มนุษย์

๒๙๘.
ผู้เป็นที่พึ่งแก่คนอื่นเป็นผู้มีความกรุณาใหญ่หลวง

๒๙๙.
คนฉลาดย่อมละเว้นบาป

๓๐๐.
นักปราชญ์ย่อมแนะนำแนวทางที่ดี

๓๐๑.
อย่าเอาธุระทำสิ่งที่ไม่ใช่ธุระ

๓๐๒.
นักปราชญ์ได้ทรัพย์สมบัติเหลือกินเหลือใช้แล้ว
ย่อมสงเคราะห์ญาติ

๓๐๓.
นักปราชญ์ย่อมมีกำลังความสามารถปกครองหมู่คณะให้เรียบร้อยได้

๓๐๔.
ผู้ดีไม่พูดเรื่องความใคร่ในกามารมณ์


๓๐๕.
ผู้ใดพูดไม่เป็นธรรม ไม่ใช่ผู้ดี 

๓๐๖.
ผู้ดียินดีในการช่วยเหลือเกื้อกลูผู้อื่น

๓๐๗.
ผู้ดีเป็นที่รู้จักไปไกล


๓๐๘.
ผู้ดีย่อมขจรไปทุกทิศ

๓๐๙.
ผู้ดีเป็นที่รู้จักไปไกล

๓๑๐.
ผู้มีอุปนิสัยเป็นผู้ดีย่อมอยู่เป็นสุข